του Alan Colman Τον περασμένο Φεβρουάριο, οι συνεργάτες μου κι ενώ ανακοινώσαμε τη γέννηση της Ντόλι, του πρώτοι, θηλαστικού που δημιουργήθηκε με κλωνοποίηση, από διαφοροποιημένο κύτταρο. Η αντίδραση της επιστημονικής κοινότητας ήταν, σε γενικές γραμμές, θετική. Η αντίδραση όμως του κοινού ήταν αρνητική, και υπαίτια γι' αυτό, υπήρξαν, ως ένα βαθμό, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που πρόβαλλαν ανατριχιαστικές ιστορίες για την κλωνοποίηση.
Το ζήτημα δεν ήταν αν η νέα τεχνολογία δημιούργησε ένα τέρας, στο κάτω κάτω η Ντόλι ήταν κα είναι ένα μάλλον συμπαθητικό ζώο. Ο φόβος ότι οι νέες τεχνολογίες θα μπορούσαν να εφαρμοσθούν στον άνθρωπο ήταν αυτός που προκάλεσε αυτές τις έντονες συζητήσεις.
Τα πρώτα εύκολα επιχειρήματα ήταν ότι θα μπορούσαν να κλωνοποιηθούν δικτάτορες, επώνυμοι, ότι το κράτος θα προχωρούσε σε προεπιλογή των πολιτών - σκηνές που θύμιζαν τον θαυμαστό Καινούργιο κόσμο του Χάξλεϊ-, ότι θα μετεμψυχώνονταν άνθρωποι αγαπημένοι που έχουν πεθάνει, μια λύση για τους γονείς που δεν είχαν παιδιά και ένας τρόπος για να μη μεταδίδονται οι ασθένειες από γονείς σε παιδιά, αλλά και μια ελπίδα για τη θεραπεία των θανατηφόρων ασθενειών.
Τώρα, δεκαέξι μήνες μετά τη γέννηση της Ντόλι, είναι καιρός για μια ψύχραιμη εξέταση του ενδεχομένου της κλωνοποίησης ανθρώπου και του φόβου των ανθρώπου για την κλωνοποίηση.
Πολλοί άνθρωποι, όταν πληροφορήθηκαν τη γέννηση της Ντόλι, αντέδρασαν αυθόρμητα και εξακολουθούν να αντιδρούν εξίσου έντονα. Προσβολή της φύσης, βλασφημία, ο άνθρωπος παριστάνει τον θεό, ήταν μερικά από τα προβλέψιμα σχόλια που έκαναν. Πρέπει ωστόσο να αναγνωρίσουμε ότι το θέμα της ανθρώπινης αναπαραγωγής είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο και μια η νέα μέθοδος που θα έχει επιπτώσεις στην ανθρώπινη αναπαραγωγή θα αντιμετωπίζεται πάντοτε με φόβο και αποστροφή από την πλειονότητα των ανθρώπων που δεν έχουν πρόβλημα αναπαραγωγής.
Όταν εφαρμόστηκαν, πρώτη φορά, οι τεχνικές της σπερματέγχυσης και της τεχνητής γονιμοποίησης, τις δεκαετίες του 1950 και του 1970 αντιστοίχως, η αντιμετώπιση των ανθρώπων ήταν ιδιαιτέρως αρνητική. Όμως, η στειρότητα είναι μια φρικτή εμπειρία και ένα πρόβλημα που, σύμφωνα με εκτιμήσεις, αντιμετωπίζουν πέντε εκατομμύρια ζευγάρια στις ΗΠΑ.
Το επιχείρημα ότι με την κλωνοποίηση ο άνθρωπος παριστάνει τον θεό, καταρρίπτεται - κατά την άποψή μου - εύκολα: κάθε φορά που ο άνθρωπος επενέβαινε στη φύση, παρίστανε τον θεό, Η ιατρική είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Όσο για την κλωνοποίηση δικτατόρων και επωνύμων, ή τη δημιουργία μιας ανώτερης φυλής, μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι ταυτόσημο γενετικό υλικό δεν είναι εγγύηση για την ανάπτυξη πανομοιότυπης προσωπικότητας. Η χρησιμοποίηση της κλωνοποίησης ως μεθόδου για ανάλογους σκοπούς, όπως η κλωνοποίηση νεκρών, αγαπημένων, προσώπων, είναι ανήθικη..
Εύκολα καταφεύγει κανείς στην αποστροφή, για να ερμηνεύσει την άρνηση στην ιδέα της κλωνοποίησης. Πολλοί όμως είναι και οι άνθρωποι που αποστρέφονται την ιδέα της μεταμόσχευσης νεφρών ή καρδιάς. Υπάρχουν ακόμη μέλη της κοινωνίας που απορρίπτουν την ιδέα αυτής της θεραπείας, παρότι οι περισσότεροι αποδέχονται τα οφέλη της.
Ένα από τα σημαντικά επιχειρήματα εναντίον της κλωνοποίησης είναι ότι αρνείται στον άνθρωπο το δικαίωμα να κληρονομήσει μοναδική γονιδίωμα. Μοναδικό, με την έννοια ότι αυτή η μεταλλαγή δεν είχε παρουσιασθεί στο παρελθόν. Είναι άδικο να μπορεί κανείς να επιλέξει το γενετικό υλικό των παιδιών του. Η κλωνοποίηση εξαφανίζει τα στοιχείο της τύχης από τη λοταρία της αναπαραγωγής. Ένα κλωνοποιημένο παιδί θα γεννηθεί με φορτίο μη ρεαλιστικών προσδοκιών και ελπίδων για την ανάπτυξή του.
Ανάλογες ανησυχίες είχαν εκφραστεί και πριν από τη γέννηση της Λουίζ Μπράουν, του πρώτου παιδιού του σωλήνα. Από ό,τι γνωρίζω, έζησε μια παιδική ηλικία χωρίς την πίεση και το κυνήγι των μέσων ενημέρωσης. Δεν πιστεύω ότι οι ανθρώπινοι κλώνοι θα έχουν την ίδια ελευθερία κατά την ανάπτυξη τους, και γι' αυτό πιστεύω ότι η κλωνοποίηση ανθρώπου από διαφοροποιημένο κύτταρο είναι ανήθικη.
Ένα κλωνοποιημένο παιδί είναι τόσο «προσχεδιασμένο» -1 αυτός πιστεύω ότι είναι ο κατάλληλος όρος για να το περιγράψει κανείς - που θα μπορούσε να αποτελεί νούμερο τσίρκου για τον 21ο αιώνα. Ακόμη και αν δεν διακυβεύεται η μοναδικότητα του παιδιού, η τεχνική δεν είναι ασφαλής ούτε αποτελεσματική, και οι κίνδυνοι ξεπερνούν κατά πολύ, ενδεχομένως, τα οφέλη. Τίθεται συχνά το ερώτημα, αν η επιστημονική έρευνα θα έπρεπε ή όχι να Ι προχωρήσει στην κλωνοποίηση. Η απάντηση είναι ανεπιφύλακτα «ναι». Είναι τεράστιες οι δυνατότητες έρευνας στην κλωνοποίηοη άλλων ειδών εκτός του ανθρωπίνου, προς όφελος της ανθρωπότητας.
Ο κ. Alan Colman είναι διευθυντής του ΡΡΙ Therapeutics, που, σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Ρόσλιν, εργάστηκε μια τη δημιουργία της Ντόλι.Πηγή : http://piotermilonas.blogspot.gr/