Για την Κλωνοποίηση

του  Alan Colman

 Τον περασμένο Φεβρουά­ριο, οι συνεργάτες μου κι ενώ ανακοινώσαμε τη γέννηση της Ντόλι, του πρώτοι, θηλαστικού που δημιουργήθηκε με κλω­νοποίηση, από διαφοροποιημένο κύτταρο. Η αντίδραση της επιστημονικής κοινότητας ήταν, σε γενικές γραμμές, θετική. Η αντί­δραση όμως του κοινού ήταν αρνητική, και υπαίτια γι' αυτό, υ­πήρξαν, ως ένα βαθμό, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που  πρό­βαλλαν ανατριχιαστικές ιστορίες για την κλωνοποίηση.
Το ζήτημα δεν ήταν αν η νέα τεχνολογία δημιούργησε ένα τέ­ρας, στο κάτω κάτω η Ντόλι ήταν κα είναι ένα μάλλον συμπαθητι­κό ζώο. Ο φόβος ότι οι νέες τε­χνολογίες θα μπορούσαν να ε­φαρμοσθούν στον άνθρωπο ήταν αυτός που προκάλεσε αυτές τις έ­ντονες συζητήσεις.
Τα πρώτα εύκολα επιχειρήμα­τα ήταν ότι θα μπορούσαν να κλωνοποιηθούν δικτάτορες, επώ­νυμοι, ότι το κράτος θα προχω­ρούσε σε προεπιλογή των πολι­τών - σκηνές που θύμιζαν τον θαυμαστό   Καινούργιο   κόσμο του Χάξλεϊ-, ότι θα μετεμψυχώ­νονταν   άνθρωποι    αγαπημένοι που  έχουν πεθάνει, μια λύση για τους γονείς που δεν είχαν παιδιά και ένας τρόπος για να μη μετα­δίδονται οι ασθένειες από γονείς  σε παιδιά, αλλά και μια ελπίδα για τη θεραπεία των θανατηφόρων ασθενειών.
Τώρα, δεκαέξι μήνες μετά τη γέννηση της Ντόλι, είναι καιρός για μια ψύχραιμη εξέταση του εν­δεχομένου της κλωνοποίησης αν­θρώπου και του φόβου των ανθρώπου για την κλωνοποίηση.
Πολλοί άνθρωποι, όταν πλη­ροφορήθηκαν τη γέννηση της Ντόλι, αντέδρασαν αυθόρμητα και εξακολουθούν να αντιδρούν εξίσου έντονα. Προσβολή της φύσης, βλασφημία, ο άνθρωπος παριστάνει τον θεό, ήταν μερικά από τα προβλέψιμα σχόλια που έκαναν.  Πρέπει ωστόσο να α­ναγνωρίσουμε ότι το θέμα της ανθρώπινης αναπαραγωγής είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο και μια η νέα μέθοδος που θα έχει επι­πτώσεις στην ανθρώπινη ανα­παραγωγή θα αντιμετωπίζεται πάντοτε με φόβο και αποστρο­φή από την πλειονότητα των ανθρώπων που δεν έχουν πρό­βλημα αναπαραγωγής.
Όταν εφαρμόστηκαν, πρώτη φορά, οι τεχνικές της σπερμα­τέγχυσης και της τεχνητής γονι­μοποίησης, τις δεκαετίες του 1950 και του 1970 αντιστοί­χως, η αντιμετώπιση των αν­θρώπων ήταν ιδιαιτέρως αρνη­τική. Όμως, η στειρότητα είναι μια φρικτή εμπειρία και ένα πρόβλημα που, σύμφωνα με ε­κτιμήσεις, αντιμετωπίζουν πέ­ντε εκατομμύρια ζευγάρια στις ΗΠΑ.
Το επιχείρημα ότι με την κλωνοποίηση ο άνθρωπος παριστάνει τον θεό, καταρρίπτεται - κατά την άποψή μου - εύκο­λα: κάθε φορά που ο άνθρω­πος επενέβαινε στη φύση, παρί­στανε τον θεό, Η ιατρική είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Όσο για την κλωνοποίηση δι­κτατόρων και επωνύμων, ή τη δημιουργία μιας ανώτερης φυ­λής, μπορεί να ισχυριστεί κα­νείς ότι ταυτόσημο γενετικό υ­λικό δεν είναι εγγύηση για την ανάπτυξη πανομοιότυπης προ­σωπικότητας. Η χρησιμοποίηση της κλωνοποίησης ως μεθόδου για ανάλογους σκοπούς, όπως η κλωνοποίηση νεκρών, αγαπη­μένων, προσώπων, είναι ανήθι­κη..
Εύκολα καταφεύγει κανείς στην αποστροφή, για να ερμη­νεύσει την άρνηση στην ιδέα της κλωνοποίησης. Πολλοί ό­μως είναι και οι άνθρωποι που αποστρέφονται την ιδέα της μεταμόσχευσης νεφρών ή καρ­διάς. Υπάρχουν ακόμη μέλη της κοινωνίας που απορρί­πτουν την ιδέα αυτής της θερα­πείας, παρότι οι περισσότεροι αποδέχονται τα οφέλη της.
Ένα από τα σημαντικά επιχειρήματα εναντίον της κλωνοποίησης είναι ότι αρνείται στον  άνθρωπο το δικαίωμα να κληρονομήσει μοναδική γονιδίωμα. Μοναδικό, με την έννοια ότι αυτή η μεταλλαγή δεν είχε παρουσιασθεί στο παρελθόν. Είναι άδικο να μπορεί κανείς να επιλέξει το γενετικό υλικό των παιδιών του. Η κλωνοποίηση εξαφανίζει τα στοιχείο της τύχης από τη λοταρία της α­ναπαραγωγής. Ένα  κλωνοποιημένο παιδί θα γεννηθεί με φορ­τίο μη ρεαλιστικών προσδο­κιών και ελπίδων για την ανάπτυξή  του.
Ανάλογες   ανησυχίες   είχαν εκφραστεί και πριν από τη γέννηση της Λουίζ Μπράουν, του πρώτου παιδιού του σωλήνα. Α­πό ό,τι γνωρίζω, έζησε μια παι­δική ηλικία χωρίς την πίεση και το κυνήγι των μέσων ενημέρω­σης. Δεν πιστεύω ότι οι ανθρώ­πινοι κλώνοι θα έχουν την ίδια ελευθερία κατά την ανάπτυξη τους, και γι' αυτό πιστεύω ότι η κλωνοποίηση   ανθρώπου   από διαφοροποιημένο κύτταρο εί­ναι ανήθικη.
Ένα κλωνοποιημένο παιδί εί­ναι τόσο «προσχεδιασμένο» -1 αυτός πιστεύω ότι είναι ο κα­τάλληλος όρος για να το περι­γράψει κανείς - που θα μπο­ρούσε   να   αποτελεί  νούμερο τσίρκου για τον 21ο αιώνα. Α­κόμη και αν δεν διακυβεύεται η μοναδικότητα του παιδιού,  η τεχνική δεν είναι ασφαλής ούτε αποτελεσματική, και οι κίνδυνοι ξεπερνούν κατά πολύ, ενδεχομένως, τα οφέλη. Τίθεται συ­χνά το ερώτημα, αν η επιστημο­νική έρευνα θα έπρεπε ή όχι να Ι προχωρήσει   στην   κλωνοποίηση. Η απάντηση είναι ανεπιφύ­λακτα «ναι». Είναι τεράστιες οι δυνατότητες έρευνας στην κλωνοποίηοη άλλων ειδών εκτός του ανθρωπίνου, προς όφελος της ανθρωπότητας.

Ο κ. Alan Colman  είναι διευθυντής του ΡΡΙ Therapeutics, που, σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Ρόσλιν, εργάστηκε μια τη δημι­ουργία της Ντόλι.
Πηγή : http://piotermilonas.blogspot.gr/